Όταν, ενώ η υπεροχή κοιλάδα γεμίζει από ατμούς γύρω μου, και ο μεσημβρινός ήλιος χτυπά την επιφάνεια του αδιαπέραστου φυλλώματος των δέντρων μου, και μερικές αδέσποτες λάμψεις κλέβουν στο εσωτερικό καταφύγιο, ρίχνω ανάμεσα στο ψηλό γρασίδι δίπλα στο ρέμα που στάζει; και, καθώς ξαπλώνω κοντά στη γη, χίλια άγνωστα φυτά γίνονται αντιληπτά από μένα: όταν ακούω το βουητό του μικρού κόσμου ανάμεσα στα κοτσάνια και εξοικειώνομαι με τις αμέτρητες απερίγραπτες μορφές των εντόμων και των μυγών, τότε νιώθω η παρουσία του Παντοδύναμου, που μας διαεί. κατ’ εικόνα του, και η πνοή αυτής της παγκόσμιας αγάπης που μας κουβαλά και μας συντηρεί, καθώς επιπλέει γύρω μας σε μια αιωνιότητα ευδαιμονία; και μετά, φίλε μου, όταν το σκοτάδι σκεπάζει τα μάτια μου, και ο ουρανός και η γη μοιάζουν να κατοικούν στην ψυχή μου και να χρησιμοποιούν τη δύναμη της, σαν τη μορφή μιας αγαπημένης ερωμένης, τότε σκέφτομαι συχνά με λαχτάρα, ω, θα μπορούσα. να περιγράψω αυτές τις αντιλήψεις , θα μπορούσα να αποτυπώσω στο χαρτί όλα όσα ζουν τόσο γεμάτα και ζεστά μέσα μου, ώστε να είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου, όπως η ψυχή μου είναι ο καθρέφτης του απέραντου Θεού!
Ω φίλε μου — αλλά είναι πολύ για τη δύναμη μου — βυθίζομαι κάτω από το βάρος της λαμπρότητας αυτών των οραμάτων! Μια εξαιρετική γαλήνη έχει κυριεύσει ολόκληρη την ψυχή μου, όπως αυτά τα γλυκά πρωινά της άνοιξης που απολαμβάνω με όλη μου την καρδιά. Είμαι μόνος, και νιώθω τη γοητεία της ύπαρξης σε αυτό το σημείο, που δημιουργήθηκε για την ευδαιμονία ψυχών σαν τη δική μου.
Είμαι τόσο χαρούμενος, αγαπητέ μου φίλε, τόσο απορροφημένος από την εξαίρετη αίσθηση της απλής ήρεμης ύπαρξης, που παραμελώ τα ταλέντα μου. Θα πρέπει να είμαι ανίκανος να σχεδιάσω ένα μόνο κτύπημα αυτή τη στιγμή. κι όμως νιώθω ότι δεν ήμουν ποτέ πιο σπουδαίος καλλιτέχνης από τώρα.
Όταν, ενώ η υπεροχή κοιλάδα γεμίζει από ατμούς γύρω μου, και ο μεσημβρινός ήλιος χτυπά την επιφάνεια του αδιαπέραστου φυλλώματος των δέντρων μου, και μερικές αδέσποτες λάμψεις κλέβουν στο εσωτερικό καταφύγιο, ρίχνω ανάμεσα στο ψηλό γρασίδι δίπλα στο ρέμα που στάζει; και, καθώς ξαπλώνω κοντά στη γη, χίλια άγνωστα φυτά γίνονται αντιληπτά από μένα: όταν ακούω το βουητό του μικρού κόσμου ανάμεσα στα κοτσάνια και εξοικειώνομαι με τις αμέτρητες απερίγραπτες μορφές των εντόμων και των μυγών, τότε νιώθω η παρουσία του Παντοδύναμου, που μας διαεί. κατ’ εικόνα του, και η πνοή αυτής της παγκόσμιας αγάπης που μας αντέχει και μας συντηρεί.
Add a Comment